4 tips om op liefdevolle wijze grenzen te stellen aan je kind
Kinderen kunnen soms ineens een driftaanval hebben. Of ze blijven maar huilen. Hoe ga je daar als ouder mee om? Dit artikel is deel drie van een drieluik. Deel één ging over het signaleren van de uitbarstingen van je kind en hoe je daarmee om kunt gaan. In deel twee en drie geef ik 8 tips die je helpen op liefdevolle wijze grenzen te stellen die je kind helpen. Vandaag tip 5 tot en met 8. En tot slot de vraag: zijn grenzen wel altijd nodig?
- Als je kind in woede vast komt te zitten, creëer dan meer veiligheid. Achter woede zit altijd angst en verdriet. Als je kind blijft schreeuwen, kijk dan of je het kan helpen zich veiliger te voelen, zodat het kind naar de dieper liggende emotie kan gaan die de boosheid aanwakkert. Dat doe je door jezelf te verzachten, zodat je nog meer mededogen hebt. Heb je gemerkt hoe moeilijk dit is? Wanneer je kind boos is, is het normaal dat jij zelf misschien ook bang of boos wordt. Maar jouw kind pikt die gevoelens op en blijft dan in woede steken. Als je diep kunt blijven ademen en je beseft dat het geen noodsituatie is, dan kun je je meer in de richting van compassie bewegen. Je kind zal zich hierdoor veilig genoeg voelen om de woede te laten gaan en de veroorzaker van de woede voelen.
- Wat doe je als je kind niet kan huilen? Als je kind zijn of haar emotionele rugzak leegt, borrelen allerlei emoties op die gevoeld moeten worden. En daar biedt je kind waarschijnlijk weerstand aan. Immers, er is een reden waarom die gevoelens in eerste instantie opkropt waren – ze doen pijn! Kinderen zullen zichzelf vaak tegen deze emoties proberen te beschermen door naar anderen uit te halen. Als jij diep ademhaalt en medelevend blijft, geef je het kind de kans zijn of haar tranen de vrije loop te laten. Communiceer daarom alleen veiligheid en liefde: ‘Wat naar voor je dat dit zo moeilijk is. Ik ben hier. Je bent veilig.’
- Loopt je kind weg? Blijf dan bij hem of haar in de buurt. Als je kind tegen je schreeuwt en jou vraagt om weg te gaan, zeg dan: ‘Ik hoor wat je zegt. Ik neem een stap terug, maar ik wil je niet alleen laten met deze gevoelens.’ Achteraf zeggen kinderen namelijk altijd dat ze niet echt wilden dat we weggingen. Zelfs als ze schreeuwen dat ze hun ouder haten. Als jouw kind zichzelf probeert af te leiden (het vraagt om iets te eten, of het wil tv kijken), zeg dan gewoon: ‘Dat kunnen we gauw doen, maar nu even niet. Nu zitten we even een paar minuten hier. Ik vind het vervelend voor je dat dit zo moeilijk voor je is. Je zult je snel beter voelen, dat beloof ik je. Je bent veilig … ik ben hier.’
- Zoek opnieuw verbinding. Nadat kinderen een emotionele uitbarsting hebben gehad, zijn ze er klaar voor om zich opnieuw met je te verbinden. Dwing ze niet om over hun emoties te praten. De kans is namelijk groot dat ze zelf niet eens weten waarom ze zo boos waren. Het geeft ze een verminderd gevoel van veiligheid als ze zich geanalyseerd voelen. Dit verhindert ze om jou hun innerlijk leven toe te vertrouwen. Pak je kind op, geef hem een knuffel, en vertel hem dat hij zojuist hard heeft gewerkt. Stel hem of haar gerust: vertel je kind dat iedereen wel eens moet huilen en dat je van hem houdt, wat er ook gebeurt.
Tot slot: grenzen zijn niet altijd nodig
Moet je altijd grenzen stellen wanneer kinderen het je moeilijk maken? Nee. Vraag je ten eerste af: is dat waar jij om vraagt passend voor deze leeftijd? Je kunt een tweejarige bijvoorbeeld niet vragen om rustig en stil in een restaurant te zitten, alleen maar omdat er regels en grenzen gesteld moeten worden. Het is in zo’n geval beter om je kind naar een andere ruimte of omgeving mee te nemen. Ten tweede: zorg ervoor dat je zelf geen lastige situatie creëert, door jezelf onrustig en ongeduldig op te stellen ten opzichte van je kind. Kinderen zijn uitermate gevoelig voor het verbreken van hun verbinding met ons. Dit zal bijna altijd tot een emotionele uitbarsting leiden. In zo’n geval is knuffelen het eerste wat je kunt doen om de emotionele staat te herstellen, lees: te kalmeren. En dan in de laatste plaats: bied jouw hulp aan. Soms kan een kind zichzelf moeiteloos herpakken als je gewoon hulp aanbiedt bij wat hem of haar zo frustreert.
Maar als het lijkt alsof je kind vastberaden is om het jou moeilijk te maken, dan is dat een teken dat het om hulp vraagt bij de verwerking van zijn emoties. Geef hem de hemel van jouw liefdevolle aandacht – en je zult jouw kleine engel snel genoeg terug krijgen.
Dit was het laatste deel in een reeks over manieren hoe je omgaat met de emoties van je kind. Lees hier deel één en deel twee.
- Klik hier om deel 1 van dit drieluik te lezen: Driftaanvallen signaleren
- Klik hier om deel 2 van dit drieluik te lezen: Liefdevol grenzen stellen (tips 1 – 4)
Persoonlijke begeleiding bij het opvoeden van je kinderen
- Het leven kan zo druk zijn, dat je hierdoor kunt vergeten om stil te staan bij hoe het écht met jezelf, je kind en het gezin in het geheel gaat waardoor je vast kunt lopen in vastgeroeste patronen met als gevolg: emotionele en/of fysieke onvrede over de status-quo van je gezinsleven. Quarterlife coaching helpt je om even stil te staan en erachter te komen hoe succes, rust en harmonie eruit ziet en voelt nadat je moeder bent geworden en een balans probeert te vinden in het combineren van het gezinsleven, de opvoeding van kinderen, relatie en werk: we herdefiniëren je ‘geluk’, we herontwerpen je toekomstbeeld en herinrichten je dagelijkse routines. We laten je zien hoe jij optimaal gebruik kunt maken van jouw kennis, emoties, intuïtie en talenten om een (gezins)leven vol rust, plezier, vervulling en vitaliteit te creëren. Meer informatie >>
- Boek een vrijblijvend Oriëntatiesessie >>
- Meld je aan voor de OAKZine en ontvang maandelijks gratis tips en adviezen. >>
- Lees meer over onze andere ‘Oplossingen’ >>